Ostatnie odludzie Europy?

Płaskowyż Finnmarku zajmuje 36% powierzchni tej północnej prowincji Norwegii (22 000 km²) i należy do najbardziej dzikich rejonów w Skandynawii. To królestwo pasterzy reniferów - pradawnego ludu Samów, żyjących wciąż w zgodzie z naturą i przestrzegających ścisłych, plemiennych reguł. To kraina położona wewnątrz wysoko rozwiniętej cywilizacyjnie Norwegii, ale odrębna kulturowo, zostająca trochę z tyłu. Czas płynie tu wolniej, ludzie wciąż żyją bez elektryczności i bieżącej wody, a ich główną rozrywką jest polowanie i łowienie ryb. Wspaniałe miejsce na wędkarską wyprawę, ale nie dla każdego. Nie odnajdą się tutaj osoby ceniące bardzo komfortowe warunki mieszkaniowe lub takie, które nie przepadają za fizycznym wysiłkiem. Obszar do wędkowania jest olbrzymi: liczy kilka tysięcy kilometrów kwadratowych. Aby dotrzeć z wędkarskiej bazy do wielu wspaniałych miejsc trzeba poświęcić nieco czasu – nieraz maszerować przez kilka kilometrów w górzystym terenie albo przedrzeć się łodzią do następnej rzeki/jeziora (pomaga w tym oczywiście gospodarz) i znów przez kilka-kilkanaście minut maszerować. Za towarzyszy tych wędrówek będziecie mieć zupełnie nieokiełznaną przyrodę i widoki, które na zawsze pozostaną w wędkarskim sercu. Spotkacie renifery, polarne lisy. Gdzieś w karłowatych brzozach porastających tundrę mignie w oddali łoś lub nawet niedźwiedź. Napocicie się przedzierając przez nadrzeczne bagna, a komary i meszki nie odpuszczą nawet na króciutką chwilkę.

Będziecie jednak łowić dzikie, silne ryby, które zachwycają swoim pięknem. Być może spotkacie przy tym kilku skandynawskich wędkarzy bądź myśliwych, którzy zdążyli odkryć już to miejsce. Ale zawsze będzie ich niewielu. Najczęściej będziecie łowić jednak zupełnie sami delektując oczy i serce widokiem natury w jej najczystszej, najpiękniejszej postaci.

Mnogość gatunków w zasięgu rzutu wędką

Okoliczne łowiska zamieszkuje wspólnie kilka gatunków ryb bardzo atrakcyjnych dla wędkarzy. Są to pstrągi potokowe (średnio 0,5-2 kg), bardzo duże lipienie (45 cm to dość powszechny rozmiar, a największe osiągają 60 cm), palie arktyczne (rekordowe osobniki łowione są zimą spod lodu, ale latem można liczyć na ryby 40-50 cm), sieje (w ciepłych miesiącach można łowić je na suchą muchę!), a nawet łososie, które wpływają tu podczas tarłowej wędrówki. W okolicy wędkarskiej bazy jest także kilkadziesiąt jezior, z czego na większości nikt jeszcze nie wędkował. W dwóch z nich co sami mieliśmy okazję stwierdzić, mieszkają naprawdę grube szczupaki, które chyba nigdy nie miały styczności z wędkarskimi przynętami. Biorą bowiem na „wszystko”, włączając w to malutkie, lipieniowe muszki! Obok szczupaków w jeziorach występuje także powszechnie ładny okoń i wspomniany już pstrąg potokowy oraz lipień.

Reasumując, z wędkarskiej bazy goście mają dostęp do co najmniej kilkunastu łowisk różniących się charakterem (jeziora, duża rzeka, kilka mniejszych rzek oraz strumieni), ale posiadających podobny skład gatunkowy zamieszkujących je ryb. Oczywiście niektóre z nich będą lepsze na duże pstrągi (np. szybko płynąca rzeka położona 30 minut marszu od domku), a niektóre będą pierwszym wyborem na rekordowej wielkości lipienie (np. rzeczne rozlewiska i ujścia rzek do jezior położone o godzinę drogi łodzią z domku). Szczegółowych informacji gdzie warto się wybrać i na jakie ryby można liczyć udzielimy oczywiście przed wyjazdem. Możliwości na miejscu jest tak wiele, iż nie sposób ich opisać w tym miejscu.