Podlodowa Laponia

Reportaże / Piotr Motyka / Szwecja

Temat wyprawy do Skandynawii na łowienie ryb spod lodu chodził mi po głowie od wielu lat. Niby nie jest to metoda, którą lubiłbym jakoś szczególnie – ba, powiem otwarcie, że nigdy w Polsce łowić ryb spod lodu nawet nie próbowałem. Dlaczego zatem? Odpowiedź może was zdziwi: dla skandynawskiej zimy.

Byłem już w Skandynawii dziesiątki razy i zjechałem ja wzdłuż i wszerz, nigdy jednak nie dane mi było zobaczyć jej zimą. A przecież to jest jakby naturalna pora roku dla tej części świata, z której ona słynie. Wtedy bowiem kraina ta pokrywa się grubą warstwą śniegu, a drewniane domeczki, które latem prezentują się dość skromnie, zaczynają wreszcie pasować do otaczającej je scenerii – i to zarówno swym wyglądem, jak i funkcją. Szybko ogrzewająca się drewniana konstrukcja zapewnia przytulne schronienie. Dachy pokryte śniegiem, zwisające pod nimi olbrzymie sople, unoszący się z komina dym, a oknach światełka świec mające wskazywać zabłąkanym wędrowcom, gdzie mogą w każdej chwili zapukać poprosić o możliwość ogrzania się – to wszystko jest jakby esencją Skandynawii.

Do tego trzeba koniecznie dodać odśnieżone pługami drogi, przebijające się przez śnieżne tunele, po których mkną na północ potężne ciężarówki Volvo. Wszechobecne skutery śnieżne, psie zaprzęgi i tysiące narciarzy, „posuwających” na swych biegówkach przez leśne trakty. Tak sobie tę zimową krainę zawsze wyobrażałem. U nas w Polsce takich zim niestety nie ma. Tego śniegu i możliwości uprawiania sportów zimowych niewątpliwie bardzo nam brakuje.

Wyjazd spełnił moje oczekiwania. Zobaczyłem prawdziwą zimę i piękny świat, pokryty grubą warstwą bielusieńkiego puchu, który sprawia, że w naszym sercu rodzi się radość. Poczułem na swych policzkach dwudziestostopniowy mróz, przejechałem się śnieżnym skuterem, zdrzemnąłem przykryty baranimi skórami na saniach. Widziałem na śniegu ślady dzikiej zwierzyny, spróbowałem mięsa z łosia i renifera, pieczonej na ognisku ryby, przenocowałem w ogrzewanej kozą leśniczówce. Z marzeń nie ziściło się jedynie to o obserwacji zorzy polarnej. Niestety, to cudowne zjawisko było w tym okresie widoczne jedynie w Ameryce. No cóż, będzie trzeba spróbować pewnie jeszcze raz… Taki już los podróżnika, że ciągle pozostaje jakiś cel do osiągnięcia.

A wędkowanie? Mówiąc otwarcie: nie było łatwe. Lód miał dobrze ponad metr grubości, tak więc w wielu płytkich lapońskich łowiskach pozostawało jedynie 30-40 cm wolnej od lodu wody, gdzie trzeba było właściwie zaprezentować przynętę. Udało nam się jednak skusić do brań wiele szczupaków i okoni. Największy zimowy „pike” miał 93 cm, natomiast sztuka znacznie większa, z pewnością ponad metrowa, za nic nie dała się wprowadzić do przerębla i po kilku minutach walki bez pardonu połamała Marcinowi wędkę. Takie to okazy zamieszkują lapońskie jeziora!

Najwięcej radości sprawiły nam jednak arktyczne palie, gdyż dla nich zima i niska temperatura wody to stan niejako naturalny. Były zatem bardzo aktywne i dobrze brały. Wyjęliśmy około 30 sztuk. Oczywiście przeważały egzemplarze mniejsze, w granicach 30-35 cm, ale zdarzyło się też kilka ryb w przedziale 40-50 cm, a jedna nawet jeszcze większa. Ale co tam wielkość - piękny kształt i wyraziste ubarwienie to najwieksze atuty tej ryby.

Otoczką tego wszystkiego były cudowne zimowe krajobrazy i biwaki, jakie robiliśmy sobie nad lodzie w okolicy przerębli. Zapewniam was, że przygotowywane na ognisku potrawy oraz gorąca herbata czy kawa smakują na takim mrozie zupełnie inaczej, niż latem. A nasz gospodarz – Sonny – spisał się jak zwykle wzorowo: był naszym przewodnikiem, wybierał na każdy dzień nowe łowiska, woził nas saniami przyczepionymi do śnieżnego skutera, wiercił przeręble, przygotowywał posiłki. A wieczorem gościł na kolacji w swoim domu. Był alfą i omegą całego przedsięwzięcia i bez niego nic by się tak dobrze nie udało.

Na lotnisku w Arvidsjaur.

Lapońska noc. Kraina jak z baśni.

Na kolację oczywiście dziczyzna - pieczeń rzymska z łosia.

Drogi perfekcyjnie odśnieżone - szwedzkie służby nie od dziś działają wzorowo.

Wszędzie wokół wielkie zwały śniegu.

W tym roku spadło go wyjątkowo dużo.

Z dachów zwisają długie sople lodu.

Prawdziwa lapońska zima...

... jaką marzyłem zobaczyć.

W zagrodzie naszego gospodarza mieszkają też owieczki.

A na gałęziach choinek lubią przysiąść kolorowe ptaszki...

Oszronione gałęzie brzóz wyglądają bajkowo.

Na Dalekiej Północy zimą skuter śnieżny to podstawowy środek lokomocji.

No, wreszcie jedziemy na ryby!

Zaczynamy na rzece Byske.

Mini-błysteczka lub mormyszka z białym robakiem. To powinno zadziałać.

Teraz trzeba cierpliwie poczekać...

... aż okoń zdecyduje się na branie.

Kolejny zimowy garbusek.

Lód ma tutaj około pół metra grubości.

Sztuka znacznie porządniejsza - trzydziestak z okładem...

Sonny ciągle wierci nowe przeręble, bo ryby trzeba poszukać.

Na tym mrozie okonie przechowują się jak w zamrażalniku.

Kolejny garbus.

I kolejna dziura.

O, jest nawet nieduży lipień.

Na nocleg zajeżdżamy do leśniczówki naszego gospodarza.

Pasażerowie sań muszą chronić się przed zimnem pod baranimi skórami.

Domek stoi z dala od wiosek, na zupełnym odludziu.

Trzeba rozpalić kozę, bo póki co nawet w środku minusowa temperatura...

No i napić się gorącej herbaty.

Na szybach lód. Gdy rozgrzewamy pomieszczenie, zaczyna się topić.

Dziś łowimy szczupaki na jeziorze - na przynętę idzie martwy okoń.

Jest pierwsze branie!

Ryba już na wierzchu.

Teraz trzeba się trochę rozgrzać...

Na kolejne brania długo nie czekamy.

Największy szczupak dnia - 93 centymetry!

Marcin walczy z jakimś potworem.

I niestety...

Sławek ma tego dnia najwięcej szczęścia.

Gorący posiłek na takim mrozie smakuje wyjątkowo.

Musi być kalorycznie, jest więc boczuś...

A w czajniku już bulgocze woda.

Kawa czy herbata?

Sławek miał dziś „moc” i został królem łowów.

Jedziemy na palie.

Ten pojazd zawsze sobie poradzi.

Już na paliowym jeziorku.

Pierwsza godzina mija bez brań.

Zmieniamy więc miejsce i jedziemy na inny akwen.

Po drodze trzeba pokonać różne trudności...

Już jesteśmy na miejscu - tu ryby biorą niemal od razu!

Pięknie ubarwiona arktyczna palia.

Ta ryba lubi lodowatą wodę.

Niektóre sztuki są jaśniejsze...

... inne mają bardziej intensywne barwy.

Kilogramowa sztuka - ok. 45 cm.

Takich mniejszych jest najwięcej.

Ale trafiają się i spore - ta palia ma ponad 50 cm.

Tu lód jest znacznie grubszy niż na rzece. Ma minimum metr, może nawet więcej.

Kolejna palia.

Łowimy ich bardzo dużo - a królem dnia zostaje Marcin.

Najbardziej zimnolubna z wszystkich ryb.

Pora na obiad. Wracamy do obozu.

A nasz gospodarz już pracuje.

Dziś kolejny specjał - palia z grilla.

O, tak to wygląda.

Z kawiorowym sosikiem, jarzynami, zasmażanymi ziemniakami - niebo w gębie!

Jeszcze próbujemy, ale biorą już tylko małe okonie.

Zimowy zmierzch.

Śniadanko i zaraz w drogę na lotnisko. Wyprawa dobiega końca.

Przed nami lot do Sztokholmu.

Po drodze zwiedziliśmy również zimowy Sztokholm, który o tej porze roku prezentuje się naprawdę efektownie. Prószący śnieżek dodaje specyficznego uroku staromiejskim uliczkom, a rozgrzane wnętrza kawiarenek czy pizzerii stanowią prawdziwe oazy dla turystów.

Wyjazd z metra w Sztokholmie.

Okolice dworca głównego.

Sztokholmskie ulice zimą są bardzo „klimatyczne”.

Raz prószy śnieg, raz świeci ostre słońce.

Sztokholmski ratusz.

Kry na jeziorze Mälaren, a przed nami starówka.

Bellmansgatan - tu mieszkał Mikael Blomqvist.

Czyli bohater powieści kryminalnej „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”.

Na moście.

Wiking i troll.

Na sztokholmskiej starówce.

Znajdziemy tam wiele uroczych zaułków.

I dużo przytulnych, dobrze ogrzanych knajp...

Pora coś przegryźć.

A najlepsza tutaj jest i tak pizza.

Rozpadało się już na dobre.

Okolice Zamku Królewskiego.

„Karcer” dla palaczy.

Lotnisko Arlanda. Przed nami lot do domu.

Pełny pokaz zdjęciowy z naszej zimowej wyprawy można obejrzeć w załączonej poniżej galerii. Serdecznie zapraszam!

Piotr Motyka
marzec 2018

Kliknij dowolne zdjęcie i obejrzyj pokaz slajdów z wyprawy.

Witam serdecznie wszystkich Wędkarskich Podróżników!

Nazywam się Piotr Motyka i jestem gospodarzem oraz redaktorem tego bloga.

Na blogu znajdziecie wiele moich tekstów, zdjęć oraz reportaży, ale także materiały autorstwa moich Kolegów „po kiju”. Część z nich prezentowana jest również na stronie fishingexplorers.com, inne tylko tutaj. Tematem są wędkarskie podróże, a wszystko adresowane jest do ludzi, którzy tak jak my je kochają.

Zapraszam serdecznie!