O łowisku

Królestwo poppera

Wędkowanie w ciepłych morzach ma wielu zapamiętałych wielbicieli, a ten rodzaj wędkarskiego sportu rozsławił chyba najbardziej znany amerykański pisarz Ernest Hemingway. Jednak nie wszyscy przepadają za klasyczną przygodą „big game”, podczas której za łodzią ciągnięte są sztuczne i naturalne przynęty. Dla dużej grupy wędkarzy wymaga to zbyt małej aktywności od łowiącego, który tak naprawdę włącza się do akcji dopiero w momencie brania. I choć dalecy jesteśmy od podważania zasług z wyholowania wielkich oceanicznych „potworów”, jak marliny, tuńczyki czy żaglice, to jednak skłaniamy się zdecydowanie do promocji aktywnego, morskiego spinningu. Przy zastosowaniu tej metody wędkarz uczestniczy w połowie ryby od samego początku, a rola przewodnika ogranicza się tylko do znalezienia miejsc przebywania ławic i krążących wokół nich drapieżników.

I choć w morskim spinningu stosuje się z powodzeniem wiele rodzaju przynęt, jak choćby dżigi czy błystki wahadłowe, to jednak zdecydowanie przynętą numer jeden jest słusznych rozmiarów popper. Niewtajemniczonym winni jesteśmy wyjaśnienie, cóż to za tajemna wędkarska broń… Otóż poppery to powierzchniowe woblery, które prowadzi się podszarpując. Każde szarpnięcie kijem sprawia, że cygarokształtna przynęta rozbryzguje na boki mniejszą lub większa fontannę wody, a jej tor jest doskonale widoczny dla czającej się w toni ryby. Co ciekawe, do poppera wychodzą nie tylko ryby pływające kilka metrów pod powierzchnią, ale również te stojące znacznie głębiej, przy dnie lub rafowych skałkach. Są tak szybkie, że nie potrzebują zbyt wiele czasu, aby pokonać ten z pozoru niemały dystans.

Ach, to branie!

To, co następuje w tym momencie, jest głównym powodem dla którego lawinowo rośnie liczba sympatyków morskiego spinningu. Na jego punkcie oszaleli już Japończycy, Amerykanie, Skandynawowie czy Francuzi. A więc branie! Jest jedyne w swoim rodzaju, choć można je niby na siłę porównać z braniem ryby łososiowatej na suchą muchę. Jednak spływająca muszka chwytana jest przez rybę dostojnie i z grację, a tu mamy do czynienia z eksplozją energii, prawdziwym wulkanem.

Nic tak nie działa na psychikę wędkarza, jak branie morskiego drapieżnika na powierzchniowego poppera! Przede wszystkim zawału serca można dostać od samego huku, towarzyszącego temu aktowi rybiej agresji. Szczególnie, gdy branie ma miejsce blisko łódki, co zdarza się często. W wielu przypadkach zaraz potem w powietrze wypala niczym rakieta balistyczna typu morze-powietrze wspaniały okaz oceanicznej ryby – cubery snappera, jacka czy tropikalnej belony... To już wystarczy, aby nieźle się wystraszyć. Niektóre gatunki gonią poppera na długo przed braniem, co doskonale widać na powierzchni. Wybitnie gustuje w tym rooster fish, czyli ryba-kogut. Jego okazały zdobiący grzbiet pióropusz, zbliżając się do przynęty, wywołuje u wędkarza szczególne bicie serca. Ta ryba żyje tylko i wyłącznie w wodach Pacyfiku nieopodal wybrzeży Ameryki Środkowej, a więc Panama jest wymarzonym miejscem jej połowu. A wędkarski prestiż po złowieniu roostera rośnie tak, że ho, ho...

Szalona walka

Jak już wspomnieliśmy po uchwyceniu poppera ryby często wyskakują w górę (choć nie zawsze i nie wszystkie gatunki), a następnie odjeżdżają co sił w głębinę lub (gdy w okolicy nie ma głębi) w przysłowiową „siną dal”. Siła i prędkość tego odjazdu są nieporównywalne z odjazdem jakiejkolwiek ryby słodkowodnej – nawet mocarnego jesiotra. To decydujący moment w trakcie walki - teraz nasze błędy w doborze sprzętu i taktyce holu potężnego rywala mogą zniweczyć szansę na sukces. Są też oczywiście czynniki obiektywne, jak np. obecność w pobliżu rafowej groty, do której może umknąć zacięta ryba. Wtedy faktycznie jest „po herbacie”. Ale jeśli ryba nie ma tak sprzyjających ułatwień terenowych, wówczas prawie wszystko zależy od nas.

A więc po kolei: ważna jest wytrzymałość plecionki i kółeczka łączącego wobler z linką, trwałość i grubość morskich kotwiczek oraz łączących je z przynętą kółeczek, dalej moc i akcja wędziska, właściwe ustawienie hamulca kołowrotka oraz jego wytrzymałość. Zbyt słaba plecionka pęka często w kilka sekund po braniu, podobnie jak zbyt delikatny kij. Rybę taką jak cubera snapper czy amber jack należy trzymać siłowo, aby nie odeszła do dennych zawad. Najlepiej, gdy walka odbywa się blisko powierzchni. Oczywiście łatwo powiedzieć, trudniej wykonać, ale takie są realia. Są też gatunki, którym lepiej dać trochę „odjechać” i w ten sposób zmęczyć. Decyduje rada przewodnika.

Ważny i newralgiczny moment to sama końcówka holu i podbieranie ryby. Należy się wówczas wystrzegać ostrych szarpnięć i nieco poluzować hamulec, aby wykonująca ostatni odjazd ryba nie uwolniła się ze zbyt sztywnego zestawu. No i samo podbieranie lepiej pozostawić zaprawionemu w bojach kapitanowi łodzi lub jego pomocnikowi. Jak się uda - potem, niejako na deser, pozostaje już tylko największa przyjemność: gratulacje od kolegów i fotografia ze zdobyczą. Szczęśliwy wędkarz staje się prawdziwym „Wilkiem Mórz Południowych”, równym Hemingwayowi i innym legendarnym tuzom...

Ryby

Pacyficzne wybrzeże Panamy – w szczególności Tuna Coast (Wybrzeże Tuńczyków) - należy do najlepszych łowisk tropikalnych na świecie, jeśli w ogóle nie jest najlepszym. A już z pewnością można je umieścić na czele łowiskowych rankingów jeśli chodzi o morski spinning. Jest tak dlatego, ze w tym rejonie Panamy nie ma w ogóle rybactwa sieciowego, a łowione na wędkę okazy są w 90% wypuszczane. Tak więc już stosunkowo niedaleko od brzegu można znaleźć wielkie bogactwo cenionych ryb.

Jeśli chodzi o gatunki, najciekawsze z nich to oczywiście żaglice, marliny i tuńczyki. Dwa pierwsze rzadko poławia się na spinning (choć w przypadku żaglicy zdarzają się takie połowy), a raczej na trolling na otwartym morzu, kilka lub kilkanaście mil od wybrzeża. Jeśli chodzi natomiast o tuńczyki, to te często trafiają na spinningowe zestawy wędkarzy. Walczą niebywale, „odjeżdżając” często na kilkaset metrów, a kilka wyholowanych sztuk (oczywiście z tych mniejszych) trafia potem na stół w postaci najlepszego na świecie sashimi. Japończycy daliby się za takie danie pokroić! Do najbardziej prestiżowych trofeów należą ponadto: dorastające do niemal 80 kilo wahoo, niewiarygodnie silny cubera snapper, złocisty amber jack, śliczny, nakrapiany na niebiesko bluefin trevally i wspomniany wcześniej rooster fish. Niekiedy na spinningowy kij trafi kanarkowo-niebieskie mahi mahi, zwane inaczej dorado lub koryfeną, a także obdarzona przez naturę długim, ostrym dziobem belona, która w tym rejonie świata dorasta do imponujących rozmiarów.

Bardzo cenionymi przez wędkarzy trofeami są rozmaite karanksy – niezwykle silne ryby o płaskim i wysokim tułowiu. Najsilniejszy przedstawiciel tej rodziny to popularne GT (giant trevally), poławiane jednak w innych rejonach świata (Ocean Indyjski). Inne karanksy to jack crevalle, wspomniany greater amber jack, a także „horse eye” czyli „końskie oko”. W czasie naszego rekonesansu na wędki trafiały także takie ryby, jak poławiany przy dnie na morskie dżigi grouper (ryba o sile czołgu, kulinarny rarytas), makrela królewska, tuńczyk bonito czy african pompano. Przy brzegu można zaciąć również znanego z Kostaryki snooka i tarpona (jednak bardzo rzadko, bo tylko nieliczne sztuki z tego gatunku przedostają się przez Kanał Panamski).

Typowy dzień w Pedasi

Rano, zazwyczaj około godziny 7.00, rozpoczynamy od śniadania. Serwowana jest najczęściej jajecznica, grzanki, kawa, świeże owoce i soki. Potem przygotowujemy sprzęt, ubieramy się i terenowy samochód zawozi nas na oddaloną o 2 kilometry plażę. Tam czekają na nas mniejsze łodzie typu „panga”, którymi miejscowi przewożą nas na zakotwiczone kilkaset metrów od brzegu, zadaszone łodzie wędkarskie. Na każdej łowi od 2 do 3 wędkarzy, prowadzi ją doświadczony kapitan wraz z pomocnikiem. Rozpoczynamy wędkowanie. Kapitan wozi nas w ciągu dnia w różne miejsca – przy brzegu i na otwarte morze. Pomocnik kapitana zmienia na życzenie przynęty i podbiera ryby. Około godziny 13.00 na łodzi serwowany jest lunch. Przez cały czas mamy do dyspozycji zimne napoje z lodówki, w tym piwo. Poza wędkowaniem podziwiamy różne morskie stworzenia – wieloryby, delfiny, morskie żółwie, a nawet... węże morskie! Wędkarska sesja kończy się ok. 16.00, a godzinę później jesteśmy już w bazie. Kąpiemy się pod prysznicem bądź w basenie, popijamy drinki, zawzięcie dyskutujemy o złowionych tego dnia (i niezłowionych) rybach.

Około 19.00 – kolacja. Najczęściej podawane są rewelacyjne ryby – grillowane, smażone, na surowo. Z dodatkiem ryżu, ziemniaków, świeżych warzyw, aromatycznych sosów. Czasem kucharz serwuje wołowe steki lub inne mięsne specjały. A na koniec deser. Do kolacji można zamówić sobie wino, piwo lub tropikalnego drinka. Najlepsza jest brazylijska caipirinha z dodatkiem świeżej marakui. Po kolacji czeka na nas błogi sen w klimatyzowanym pokoju. Po pełnym wrażeń dniu zasypia się z reguły w 5 minut.

Wyniki na wyprawach