O łowisku

Previous Next

Autonomiczne Terytorium Jukonu to najbardziej wysunięty na zachód obszar Kanady, a jednocześnie najbardziej chyba fascynujący zakątek tej części świata. Zamieszkuje go jedynie 29 000 osób, co przy powierzchni 483 500 kilometrów kwadratowych daje gęstość zaludnienia na poziomie 0,05 osoby na kilometr kwadratowy!

Kraina dzikiej przyrody

W obrębie Jukonu leżą najwyższe pasma górskie Kanady (góra Mount Logan wznosi się na niebotyczną wysokość 6050 metrów n.p.m.) z przepięknymi całorocznymi lodowcami, a także dziewicze połacie lasów i tundry. Niezwykle bogaty jest też świat zwierzęcy - bez trudu można spotkać tam niedźwiedzia grizzly, orła przedniego, łosia, świstaka, bobra, karibu, lisa czy wydrę, a przy odrobienie szczęścia także wilka i pumę. W niezliczonej ilości jezior, rzek i strumieni żyją olbrzymie stada wspaniałych, niespotykanych w Europie ryb. Sprawiają one, że z roku na rok przybywa do Jukonu coraz więcej wędkarzy ze wszystkich stron świata.

Jezioro Dezadeash

Oferujemy Państwu możliwość wędkowania w okolicy ośrodka Dalton Trail Lodge, ok. 200 kilometrów na południowy zachód od najważniejszego miasta Jukonu - Whitehorse, niedaleko granicy z Alaską. Jest to jeden z najlepszych wędkarsko terenów świata. Mieszkając w Dalton Trail Lodge mamy do dyspozycji kilkadziesiąt wspaniałych łowisk, a transport i przewodnika zapewniają nam gospodarze (wycieczki fakultatywne są dodatkowo płatne). Podstawowe łowisko, na którym łowienie z łodzi zawarte jest w cenie pobytu, to jezioro Dezadeash. Słynie z bogatej populacji palii jeziorowej (przeciętnie 3-6 kg), szczupaka (przeciętnie 80-90 cm), arktycznego lipienia, miętusa i białej ryby. To stosunkowo płytki (średnio 3-4 m głębokości) podłużny akwen o powierzchni kilkuset hektarów. Krajobrazy nad jeziorem są niezwykłe. Otaczające je poszarpane szczyty górskie tworzą surowy pejzaż, znany nam doskonale z westernów. Wczesną wiosną ryby doskonale biorą na całym jeziorze na trolling z użyciem woblerów. Później, gdy woda w jeziorze jest już stosunkowo dobrze nagrzana, ryby gromadzą się w małych zatoczkach przy ujściach creek'ów, czyli małych strumieni spływających z gór. Niosą one lodowato zimną, znakomicie natlenioną wodę, o dobrych 6-8 stopni zimniejszą niż w jeziorze. W zatoczkach ryby biorą momentami jedna za drugą, trzeba tylko dopasować przynętę.

Jezioro Dezadeash znajduje się tuż obok bazy.

Inne łowiska

Największą frajdę sprawiają latem połowy nocne. Niebo mieni się wówczas wszystkimi kolorami - od żółci poprzez intensywną czerwień aż po ciemny błękit. Inne znakomite akweny do połowu palii (namaycush) to jeziora Aishihik (bez trudu łowi się egzemplarze 7-8-kilogramowe), Canyon, Kathleen, Frederick i Kluane. Na grube szczupaki można wybrać się na jeziora Kloo, Stevens, Morrain czy rzekę Sixmile. Z kolei dolly varden, niezwykle pięknie ubarwiona odmiana palii, to jeziora Stella i Św. Eliasza. Dzikie tęczaki żyją w rzece Kathleen River i jeziorze Klukshu, a arktyczne lipienie w Marshall Creek i licznych jeziorach. Kingi - to rzeka Tatshenshini i Takhanne, nerki i coho - Clear Creek na Alasce. Na wszelkie gatunki łososi oraz potężne halibuty można wybrać się nad Ocean Spokojny do Yakutat lub East Alsek River. Wszystko w zasięgu jedno-, dwu- lub maksymalnie trzydniowych wycieczek. Transport zwykłym samochodem osobowym, truckiem, śmigłowcem, wodnym samolotem, quadami, samochodem terenowym, łodzią lub canoe. Noclegi w traperskich chatach, namiotach, przyczepach kempingowych. Na oferowanych terenach możemy łowić na spinning, trolling i sztuczną muchę.

Górskie jezioro Kathleen słynie z olbrzymich palii.

Namaycush i pacyficzne łososie

Herbową rybą Jukonu jest palia jeziorowa (Salvelinus namaycush). Ten cudownie ubarwiony drapieżnik z rodziny char zamieszkuje zimne, dobrze natlenione jeziora Ameryki Północnej. Zazwyczaj osiąga masę 25-30 kg i jest niezwykle silny, a przez to ceniony przez wędkarzy.

Jeśli zdecydujemy się wybrać na całodzienną wycieczkę na Alaskę, do Brytyjskiej Kolumbii lub na południowe obrzeża Jukonu, będziemy mieli szansę na połowienie pacyficznych łososi. Jest ich 5 gatunków – gorbusza (pink), keta (chum), kiżucz (coho), nerka (sockeye) i czawycza (zwana również chinook lub king salmon). Łowi się je w zależności od pory roku. Te ostatnie (łacińska nazwa Oncorhynchus tschawytscha) to największe z pacyficznych łososi, przeciętnie dorastające do 30 kg. Są potwornie silne i waleczne. Ich ciąg tarłowy odbywa się od maja. Wchodzą wówczas olbrzymimi, kilkutysięcznymi stadami z pacyficznych zatok do wartkich rzek i strumieni. Na początku tarłowej wędrówki są srebrzyste, z czasem zmieniają barwę na czerwono-jagodową. Trą się w górnych partiach strumieni, a ok. 2 tygodnie po tarle giną. Z kolei sockey'e czyli nerki (Oncorhynchus nerka), zwane również łososiami czerwonymi, mają najbardziej cenione mięso ze wszystkich łososi pacyficznych występujących na naszej planecie. Jest zgodnie z nazwą ciemnopomarańczowe, prawie czerwone.

Sockeye czyli nerka - najsmaczniejszy z pacyficznych łososi.

Sockeye przeciętnie ważą 2-4 kg i są chyba jeszcze bardziej waleczne od znacznie większego kinga. Ciąg tarłowy rozpoczynają już w maju. Podobnie jak ten ostatni, w rzece zmieniają barwę łuski ze srebrzystej na różową i czerwoną. Trą się okolicach przepływowych jezior, w których później małe sockeye spędzają pierwszy okres swego życia. Po tarle giną, jak wszystkie pacyficzne łososie.